Ana sayfa > Arşiv > Arşiv 2013 > Sınıf Mücadelesi Sayı : 180 - 7 Haziran 2013 > Fabrikalardan... İşyerlerinden > Belediye
Kongre sorunu çözüldü ve sonrası
Genel-İş 3 nolu şube olağanüstü kongresi büyük tartışmalardan sonra sonuçlanmış gibi görünüyor. Aynı zamanda derin izler bıraktığı ve işçi ile sendika arasındaki güven sorununu çözmeden yeni güvensizlikler oluşturduğu kesin.
Yapılan seçimde her iki aday eşit sayıda, 59’ar oy aldı. Sonra seçim kurulu, kura çekti ve kuradan, işçilerin desteklediği parti cephe çevresinden gelen aday değil, işverenin desteklediği yurtsever çevrenin listesi çıktı. Görünüşte demokrasi istendiği beyan ediliyor ama yaşananlar hiç de öyle değil. Çünkü sendika kongresi, işçilerin iradesine uygun bir ortamda yaratılmadı.
Bugüne kadar yapılan tüm seçimler ve son temsilci seçimleri de demokratik değildi. Sendikalı olmasına rağmen işyerinde yaşananlar ve hem idarenin hem de sendikacıların uygulamaları tamamen anti demokratik.
Temsilci adaylığından delege seçimine kadar her aşama, işveren ile sendika bürokratları arasındaki iyi ilişkiler çerçevesinde hazırlandı. Bunun dışında çıkan listelere karşı iki taraf birbiriyle anlaşıp baskı yaptı. İşten atılma, çalışma yerinin değiştirilmesi, vardiyanın değiştirilmesi, zor yerlere sürgün gibi sindirme yolu ne varsa kullanmaktan geri kalınmadı.
İki yıl önce yapılan olağan kongrede, yine aynı kişiler birbirlerine rakipti. Ancak temsil ettikleri cepheler farklıydı. İki yıl önce işveren ile sendika bürokrasisine karşı çıkıp muhalif listeden aday olan işçi, şimdi işverenle birlikte çalışarak, işverenin desteğini alarak başkan oldu. Üstelik iki yıl önce kendisine karşı oy veren, aynı delegelerin oyunu alarak.
İşçilerin desteğini alan ama kurayı kazanamayan başkan adayı, sadece işçiler “kötünün iyisini” tercih etmek zorunda kaldığı için destek buldu. İşçiler, işin farkındalar. Her işçi biliyor ki sendikanın bu hale gelmesinin nedenlerinden biri, işçinin yanında olduğunu söyleyenlerdir. Gerçekte her iki tarafın da aslında önemsediği mevki ve koltuktur. İşçinin çıkarı, hak ve hukuku ikinci sırada kalıyor.
Bu tartışmaların en olumsuz tarafı, şirkette çalışan işçilerin arasındaki güvensizliğin daha da ileri aşamaya sıçramasıdır. İşçilerin birbirine karşı güvensizliği arttı. Bir işçi bu tarafta bir işçi o tarafta. İkili ortam, işyerine, çalışmaya iyice yansıdı. İşçiler, sendika bürokratlarının koltuk davasında, boşuna bağıran holiganlar haline getirilmek isteniyor. İşverenin baskısı, keyfi uygulamaları hiç gündeme gelmiyor.
İşçiler bu yöne sevk ediliyor. Böylelikle işveren daha kazançlı çıkıyor, işçiler üzerindeki baskısı pekişiyor. Ancak tüm ayak oyunlarına rağmen işçiler, kendi çıkarlarını öne sürme deneyimine sahiptir.
Hak ve taleplerini dile getirmekte ısrarcı olmaları gerekiyor. Her şeye rağmen yeni yönetimi her gün rahatsız edip haklarına sahip çıkmayı zorlamaları gerekiyor. Bunun için en gerekli olan işçilerin öz örgütlenme zeminin ve güven kazanmalarını yeniden sağlamaktır. (Bir işçi, 23.05.13)
