Kamudaki toplu sözleşme görüşmeleri ve gerekli toplumsal mücadele
2 Ağustos günü TÜRK-İŞ, HAK-İŞ ve KESK ile hükümet temsilcilerinin katıldığı 6,5 milyon kamu emekçisi ile emekliyi ilgilendiren 6. Dönem toplu sözleşme görüşmeleri başladı. Sözleşmelerin 30 Ağustos’ta sonuçlanmasının beklendiği belirtildi. Bir önceki kamu işçilerinin 2019’un ilk 6 ay için yüzde 8, ikinci 6 ayı için yüzde 4, 2020’nin ilk ve ikinci 6 ayı için ise yüzde 3’er enflasyon farkı oranında zam yapılması kararlaştırılmıştı. Gerçek enflasyon rakamları göz önünde bulundurulduğunda böyle bir “anlaşmanın” memur ücretlerine büyük bir darbe vuracağını tahmin etmek için müneccim olmaya gerek yoktu!
Türk-İş Başkanı Ergün Atalay’ın imza töreninde mikrofonu kapattığını düşünerek “Uzasa işi karıştıracağız, en azından kapattım böyle” demesi bu sendika başkanlarının kimi temsil ettiklerini bir daha canlı bir şekilde göstermişti. Nitekim de 2019 ile 2020 yıllarında memur ve memur emeklilerinin maaşları eriyip gitti: 2019 yılında 706.7 dolan olan ortalama kamu emekçi maaşı 2020 yılı sonunda 570,4 dolar seviyesine indi; yani memur maaşı bir yıl içerisinde aylık 136,3 dolarlık bir kayba uğradı.
Bu yıl HAK-İŞ ve TÜRK-İŞ birlikte hareket edeceğini duyurdu ve memur emekçileri ile emeklilerini “daha iyi” temsil edecekleri havasını vermeye çalışıyorlar. Hatta 6. Dönem toplu sözleşmelerinde kamu emekçileri için 600TL seyyanen zam, 2022 yılı için yüzde 21, 2023 yılı için ise yüzde 17 zam talep ediyorlar. Diğer geçmiş sözleşmelerde nasıl hükümet yanlısı bir tavır izledikleri göz önünde bulundurulduğunda bunda çok ısrarcı olmayacaklarını rahatlıkla söyleyebiliriz ve de böyle bir sonuç alınsa bile, emekçileri ilgilendiren enflasyonun yüzde 40 seviyelerinde olduğu hatırlandığında, memur maaşlarının insanca bir yaşam için hiç de yeterli olmayacağını şimdiden açıkça söyleyebiliriz.
Tabi ki yetersiz ücretler, normal bir insani yaşama olanak vermeyen bu ücretler sadece memur emekçileri ve emeklileri için bir sorun değildir. Bu aynı zamanda özel sektör emekçileri ve emeklileri için de can alıcı bir sorundur. Yani özcesi bu toplumda temel olan üretimi gerçekleştiren ve toplum çarkını döndüren tüm emekçiler, yani işçi sınıfıdır. Patronlar ve iktidarları her zaman böl ve yönet siyasetlerini uyguluyorlar. Ama işçi sınıfı artık bu sorunları aşmalıdır. Gerek kamu gerek özel sektör emekçileri çıkarlarının ortak olduğunu görüp sorunlarına, özellikle de insanca yaşayabilecek ücretler konusunda, birlikte daha güçlü bir şekilde hareket etmesini öğrenmelidir. Hak-İş, Türk-İş gibi patronlara ve hükümete hizmet veren sendikaların masa başında haklarını “keskin” pazarlıklarla savunmalarını beklememelidirler.
Türk-İş ve Hak-İş aynı zamanda özel sektörde var olan sendikalardır. Onlar özel sektör emekçilerinin de ayni sorunlarla karşılaştıklarını, ayni sefalet ücretleri ile baş başa kaldıklarını bilmiyorlar mı? Birlikten güç doğduğunu bilmiyorlar mı? Neden bu toplu sözleşmelerde güçler dengelerini emekçiler lehine dönüştürmek için hem memur emekçilerine hem de özel sektör emekçilerine sorunlarının ve isteklerinin ortak olduğunu açıklayıp, ancak birlikte harekete geçtiklerinde güçler dengelerini değiştirip hedeflerine ulaşabileceklerini anlatıp gerekenleri yapmıyorlar. Çünkü sendika yöneticileri normal bir işçi ücretinin 2-3 katı ve hatta 4 kattı maaş alıyor ve onların yaşam şartları hiç de kötü değil! Sendika yöneticileri sakın bize hükümetin ve patronların mali olanakları sınırlıdır hikayesini anlatmasın. Kasalarında milyarlar bulunuyor. Eğer aksini iddia ederlerse kasalarını, gelirlerini işçi sınıfının denetimine açsınlar. O zaman gerçekler ortaya çıkar.
Evet gerek kamu emekçileri gerek özel sektör emekçileri aynı sınıfın, işçi sınıfın birer parçalarıdır ve haklarını mücadele ederek alabilmeleri için ortak hareket etmesini öğrenip gerekli mücadeleleri vermelidir. Bunun dışında başka bir çözüm yoktur. Vardır diyenler yalan söylüyorlar.
