Fiat Chrysler işçileri dayatmayı reddetti
Fiat Chrysler işçileri, Birleşik Otomotiv İşçileri (UAW) sendikasının kabul ettirmeye çalıştığı şirket (FCA) yanlısı geçici sözleşmeyi yapılan oylama sonucuna göre reddetti.
İşçilerin çoğu, UAW liderlerinin verdiği hiçbir söze inanmadığını açıkça belirtmiş oldu. Hele ki 2011’de UAW liderleri tarafından verilen, o yıl ikinci kademe işçilerinin terfi edileceği sözünün kocaman bir yalan olduğu ortaya çıktıktan sonra. Koskocaman bir yalan!
Teklif, ezici bir çoğunlukla reddedildi: %65 “HAYIR!”
UAW liderleri yeni bir pazarlık yapmak için hiç zaman kaybetmedi, hemen bir günden birazcık uzun grev çağrısı yaptılar. Ardından son dakika, bir sürü vaatle dolu yeni bir sözleşme taslağı ile geldiler! Peki, en son taslakta gerçekten yeni bir şey var mıydı?
Elbette, küçücük de olsa değişiklik yaptılar: Biraz daha fazla ücret istediler. Bu şekilde işçiler, bu sözleşme talağını umut vaat eden yeni bir şeymiş gibi algılayacaktı. 7-8 senelik kıdemi olan birkaç ikinci kademe işçisi kısa bir süre sonra birinci kademeye terfi edecek, 5-6 yıllık işçilerin kademe yükseltmesi ise sözleşmenin bittiği tarihlerde yapılacaktı.
Ancak 5-6 ve 7-8 yıl kıdemli çok az işçi var. 2008-2011 ekonomik krizinden sonra otomotiv sanayideki çöküşü hatırlayın. İşçi alımı neredeyse durdurulmuştu. Dolayısıyla bu değişiklikten yararlanacak çok da fazla işçi yok. Diğerlerine verilen yalnızca bir söz var, o da 2019’da tartışılacak yeni sözleşmede belki kabul edilecek.
Bir kere yalan söyleyenin ikinci sözüne inanacak kadar aptal kim var?
Bu sözleşme taslağındaki en büyük açık; ilk teklif edilendeki gibi, sağlık harcamaları ile ilgili. Ne yazık ki tümünü öngörmek zor. Aracılar, sağlık sigortasının hem işçiler hem patron tarafından birlikte ödendiği anlaşmadan kurtulmuş olabilir. Ama bu yalnızca Chrysler ve UAW yöneticilerinin sağlık harcamalarını nasıl kısıtlayacakları üzerine düşünmeleri ve karar vermelerine yarayacak. Zaten eski bir anlaşma, onlara bu yetkiyi veriyor. Sözleşmede zaten vardı ve daha önce de kullanılmıştı. 2000-01 ve 2005’te, o dönem, Chrysler yöneticileri, patronun muafiyet tutarını zorla dayattı, muayene ve reçete masraflarında işçilerin ödediği kısmı yükseltti, işyeri hekimlerini işten çıkarttı ve sağlık paketlerini durdurdu.
İşçilerin bu sözleşme taslağına oy vermesi, Chrysler patronu Sergio Marchionne’ye ve UAW’ın en üst kademedeki yöneticisi Dennis Williams’a sağlık harcamalarında kesinti yapabilsinler diye boş senet vermesi demek.
Boş senet imzalamak istemeyen, kendilerine yalan söylemiş insanlara güvenmeyen Chrysler işçileri “HAYIR” oyu verecek.
Yıllarca “EVET” dedikten sonra, verilen tavizlere tepki göstermedikten sonra, otomotiv işçileri sonunda “HAYIR” demeye hazır hale geldi. Bu oyu vererek, kendilerinin ve çocuklarının hayatlarının, Sergio Machionne’nin kocaman evleri ve şirketin kârından daha önemli olduğunu dile getirdiler.
Bir kere “HAYIR” oyu vermek yeterli değil. Bu alçakların işçileri ilk seferden beri dinlemediği apaçık ortada.
Peki şimdi ne yapmalı? Gidip yeniden “HAYIR” oyu mu vermeli? “HAYIR” oyu vermek hiçbir zaman yeterli değildir, kaç kere yaparsanız yapın; eğer hayır derken neyi kastettiğinizi iyice belirtmezseniz ki açıkça belirtmek için de elinizdeki gücü kullanmanız gerekiyor.
Greve çıkmak da yeterli olmayabilir; eğer grev sözleşme taslağının arabulucularının ellerine bırakılırsa. Açıkça görülüyor ki UAW yöneticileri, bir mücadele yürütmek istemiyor ve yapamazlar da! Yürüttükleri tek mücadele işçilere karşı Chrysler (ve Ford ile General Motors) ile yan yana durarak verdikleri.
Eğer otomotiv işçileri, daha iyi bir sözleşme istiyorlarsa, eğer herkesin aynı, yüksek ücret almasını istiyorlarsa, sağlık harcamalarından aldatmaca olmadan ve pazarlıksız yararlanmak istiyorlarsa, o zaman mücadeleyi kendilerinin vermesi gerekecek.
İlk ve en önemli şey, mücadele etmek isteyen işçilerin bir araya gelmesi ve etrafındakilerden başlayarak, fabrikalarındaki tüm işçileri örgütlemek. Bu zaten tüm fabrikalara ulaşacak bir iletişim ağını meydana getirecek çünkü Chrysler işçilerinin hepsi birbirini tanıyor çünkü iş arkadaşları ya ailelerinden ya arkadaşlarından ya mahallelerinden.
Peki UAW liderleri böyle bir harekete karşı çıkmayacak mı? Elbette çıkacak. UAW yöneticileri, tüm sendika yöneticileri gibi, işçilerin yaşam standartlarını aşağı çekerek, patronlara yüzyıllarca büyük kâr elde ettiren kapitalist ekonominin yardımcı koruyucuları.
Dolayısıyla evet, eğer mücadele etmek istiyorlarsa işçilerin yeni bir liderliğe ihtiyaçları var, mücadeleci bir liderlik. Bu esnada, işçilerin, şirketin safında yer alan tüm yöneticileri bir kenara koymaları gerekiyor. Bundan sonra belki ihtiyaçları olan liderleri bulacaklar.
The Spark (10.15)
