Kürt açılımında yaz geçti, kış geçti... seçim geldi...
Newruz kutlamaları bahanesiyle Kürt kitlelere karşı saldırganlık arttı. Bir çok ilde yaralanan, gözaltına alınan, dövülenler oldu. Polisin saldırganlılğından DTP miletvekilleri de nasiplerini aldılar. Hükümetin emrindeki güçlerin saldırganlığının artışı, yaklaşan seçimle bağlantılı.
En büyük Kürt partisi, Kürt illerinden 70 milletvekili olan AKP’dir. En yakın rakibi 19 milletvekili olan DTP, onu çok açık ara ile izliyor.
Çoğu lafta kalan, çok azı uygulamaya geçen Kürt açılımı, devletten ölüm ve sürgünden başka bir şey görmemiş yoksul Kürt kitlelerin bir kesimi için hala umut. Hükümet, Kürt halkının temel taleplerinin karşılanmasına yönelik olmayan siyasetini oya dönüştürmek isterken Kürt siyasetçiler, hükümeti yıpratmaya çalışıyor.
KCK, 1 Mart’tan itibaren “eylemsizlikten aktif savunma konumuna geçtiğini” ve “yeni stratejik hamle” başlattığını açıkladı. Tüm bu lafların somutu; Demokratik Toplum Kongresi ve BDP’nin “Sivil İtaatsizlik Hareketi” diyerek çadır kurması, oturma eylemi yapılması ve bunlara katılanların polisin saldırısına uğraması oluyor.
“Sivil İtaatsizlik” kampanyasının bazı telepleri; “siyasi tutukluların serbest bırakılması, seçim barajının kaldırılması, anadilinde eğitimin anayasal güvence altına alınması ve askeri-siyasi operasyonlara son verilmesi, hakikatleri araştırma komisyonu kurulması, toplu mezarların Birleşmiş Milletler nezaretinde açılmasıdır.
Sivil itaatsizlik, Hindistan’da İngiliz egemenliğine karşı Mahatma Gandhi, ABD’de siyah rahip önder Martin Luter King, Tibet’te Çin’e karşı Dalai Lama’nın izledikleri siyaset olarak açıklanıyor. Çin işgaline karşı çıkan Dalai Lama’nın sivil itaatsizliği 10 yıl boyunca sürdü. Sonunda, 1959’da 80 bin Tibetliyi ardından sürükleyerek Hindistan’a geçti ve Tibetliler, Hindistan’ın çeşitli şehirlerine dağılarak zor koşullarda yaşamaya çalıştılar.
Gandhi’nin, 30 yıldan fazla süren sivil itaatsizlik siyasetine sömürgeci İngiliz yönetiminin 1930’da cevabı, 60 bin kişinin hapse atılması oldu. 1938’de binlerce kişi polis kurşunuyla öldürüldü, tutuklananların sayısı yüz bini geçti. Hindistan-Pakistan bölünürken, sadece 1946 ile 1948 yılları arasında, iki yıl içinde 5 binden fazla insan öldürüldü. Sonra Gandhi de öldürüldü.
Yani “sivil itaatsizlik” hiç başarıya ulaşamadı. Kitleler, sözde önderlerin siyasi hesapları uğruna, uzun yıllar boyunca, katledildi, acılar yaşadı, sığınmacı durumuna düştüler.
Arap diktatörlerine halkın sesini dinleme öğüdü veren başbakan, kendi ülkesinin vatandaşı olan Kürtlerin sesini hiç duymuyor. “İleri demokrasi” Kürt illerine, açılımdan önce de sonra da uğramadı.
Tüm bunlar, başbakanın Irak Kürdistanına gittiği günlerde oluyor. Başbakan, Barzani’ye türkü bile söyledi. Çünkü Libya pazarı kapanan patronlara, Irak Kürdistanında iş ayarlamaya çalışıyor. Başbakan, Barzani’yi eğlendirirken, hem Iraklı Kürtlere PKK’yi şikayet ediyor hem de polisi Türkiyeli Kürtleri dövüyordu.
Öte yandan, DTP milletvekilleri, güçlü görünmek için polise karşı daha ataklar. İki ay önce ardını getirmedikleri, mecliste Kürtçe konuşmaları gibi. Nitekim, milliyetçilerin kışkırtmalarına rağmen, DTP milletvekilinin bir emniyet müdürünü tokatlaması, fazla kullanılamadı. Çünkü, bu olay Kürt kitleler için Türk kitlelerle aynı şeyi ifade etmiyor.
Milliyetçi çevrelerin, Kürt siyasetçileri zor duruma düşürme çabaları olabilir. Ancak, Türk kitleler için yanlış görülen davranışları, bazı Kürt kitleler arasında sempatiyle karşılanıyor, oya dönüşebiliyor. İşte bu nedenle, bu tür siyaset, AKP’nin çok fazla işine gelmiyor.
Hükümetlerin, ordu ve polis eliyle yürüttükleri baskılara karşı Kürt önderler, yıllar boyunca, farklı kampanyalar açıkladılar. Bunların, düzen partilerinin seçim vaatlerinden ne farkı var? Ancak, Kürt kitlelerinin acıları, yaşadıkları ayırımcılık ve haksızlık bitmedi. Çünkü çözüm yolu, onların gösterdikleri yol değil, sınıf mücadelisidir. (31.03.11)
