Yaşasın 8 Mart
1857’de Amerika’nın New York şehrinde kadın işçiler 12 saatlik günlük çalışma, düşük ücret ve kötü çalışma koşullarına karşı yürüyüşler yaptı. 1908’de de aynı şehirde daha kısa çalışma, daha iyi gelir ve oy hakkı, doğum izni için yürüdüler. Sloganları "Ekmek ve Gül" idi. Ekmek karın tokluğunu, gül ise daha kaliteli yaşamı simgeliyordu.
Bu mücadelelerin anısına 1910’da Clara Zetkin, Sosyalist Enternasyonal’de Dünya Kadınlar Günü olmasını önerdi ve kabul edildi. İlk kez 19 Mart ta Avusturya, Danimarka, Almanya ve İsviçre’de kutlandı. Bu kutlamalardan 2 hafta sonra Triangel yangınında 100’den fazla kadın öldü. Bu olay Amerika çalışma kurallarını büyük ölçüde etkileyen bir yere sahiptir. 1917’de Rusya’da 8 Mart, mücadeleci kadın işçilerin sokağa döküldüğü bir gündü.
Bu gün 8 Mart resmi törenle anılıyor, nutuklar atılıyor ama kadınların haklarına yönelik en küçük bir iyileştirme için bile, çetin mücadele gerekiyor.
Resmi rakamlara göre Türkiye’de 8 milyon kadın okuma-yazma bilmiyor, her yüz kadından sadece ikisi yükseköğrenim görüyor. Berdel, başlık parası, töre ve namus cinayetleri, dayak, baskı ve gelenekler kadını hedef alıyor. Dünya genelinde ve Türkiye’de aynı iş için erkeklerden yüzde 25 daha az ücret alan kadınlar en kötü işlerde çalıştırılıyor ve ilk işten çıkarılan oluyor. Sendikalı kadın işçi sayısı çok düşük ve kadın işçi sayısının fazla olduğu işyerlerinde bile temsilci kadın sayısı çok az. İşyerlerinde kadın işçiler, patronların veya patron temsilcilerinin, usta ve şeflerin tacizine maruz kalıyor.
Kadınların, sadece bir cins olarak yaşadığı sorunların çözümü işçi sınıfının kurtuluşu gerçekleşmeden mümkün değildir.
