General Motors ile Chrysler arasında çıkar kavgası
General Motors (GM) Fiat Chrysler (FCA) aleyhinde dava açtı. General Motors, Chryslerin üst düzey yöneticilerinin dolandırıcılıkla suçluyor. Üst düzey yöneticilerin Birleşik Otomobil İşçileri (UAW) görevlilerine 2009-2015 yılları arası yapılan sözleşmeler sırasında işçi ücretlerini azaltmaları ve toplu iş sözleşmesini önemsememeleri için rüşvet verdiği iddia ediliyor.
GM’in iddiasına göre Chrysler yöneticilerin dolandırıcılığı, sağlık güvencesi olmadan daha az ücretle çalışan geçici işçi alımını ve taşeronlaşmayı arttırdı. Chrysler’in sözleşmesi işçi başına düşen üretimi artıracak bir sistem düzeni oluşturmasını kolaylaştırıyordu. Bu düzeninin, GM ya da Ford’da oluşturulmasına izin yok. Sonuç olarak GM’in iddiasına göre, Chrysler’de yapılan sözleşme sayesinde işçilere saat başına ödenen ücret, GM’dekinden 8 dolar daha az.
Açıkça görülüyor ki GM bir fırsat yakaladı. Davayı, Chrysler yetkilileriyle ilgili federal yolsuzluk araştırmalarına ve ortaya çıkan itiraf pazarlığıyla ilgili kanıtlara dayandırmayı başarabildiler.
Dava, otomobil sektörü ve daha da uzaklara bir şok dalgası gibi yayıldı. Bu şok dalgası bir dönemin sonu olabilir.
Onlarca yıldır otomobil sektöründeki dev şirketler, aynı pazarda olmalarına rağmen kendi yörüngelerinde varlıklarını sürdürürken birbirlerinin kâr etmelerinden hoşnut gözüktü. Pazarda artmış pay ve kâr oranlarıyla ilgili sadece perde arkasında rekabet etmekten de hoşnut gözüktüler.
Ancak son dönemde, bankaların batmasının finansal gölgesinin etkisi ve daralan pazar yüzünden GM daha saldırgan bir tutum takınmaya başlamış gözüküyor.
Chrysler, işçilerin hak kaybına uğratma ve kazanılan hakları ellerinden alma becerisi konusunda GM’in önüne geçti. Chrysler, artık fabrikaları 24 saat maksimum kapasitede çalıştırma olanağı olduğu için daha az fabrikaya ihtiyaç duymaya başladı. Bu örneklerden biri Jefferson Kuzey Montaj Fabrikası. Geçen yıl 52 pazar gününden 47’sinde çalıştı.
Chrysler’in pek sabit işçisi yok; geçici işçiler fabrikanın saatlik işgücünün %13’ünü oluşturuyor. Buna karşılık GM’de bu oran %7 ve Ford’da %6.
İşçileri kademelere ve seviyelere göre bölerek eski ücretlerinin yarısına çalıştırmak Chrysler’de %60 gibi bir oranı buldu. Böyle çalışan işçiler, Ford ve GM’de daha az. Chrysler’de sabit işçilerin aldığı ücretten daha fazlasını alan yok, almanın bir imkanı da yok. Bu işçilerin sağlık güvencesi olmadığı gibi diğer sosyal olanaklardan da yararlanmıyorlar.
Eğri oturup doğru konuşmak gerek. GM bu tartışmaları alevlendiriyorsa bunun sebebi Chrysler işçilerinin kötü çalışma şartları değil. GM yetkilileri, Chrysler’e para kaybettirecek bir grev ihtimalinden çok hoşlanır. Ancak günün sonunda aslında Chrysler’in yöntemi gibi kendi emek değerini yani işçilerin ücretini aşağı çekmeye çalışıyorlar.
Unutmayalım, GM de aynı sebeplerden ötürü işçilerini greve sürüklemek üzereydi. GM patronları, işçilerin başka türden ödünler vermesini sağlamaya çalışıyor olabilir; belki daha sonra belki bu dava yolu ile.
Bırakalım patronlar kâr oranı ve ücretler konusunda birbirleriyle dövüşüp dursun. Onların ilgilendiği tek şey paranın göz önünde olmayan zenginlerin banka hesaplarına aktarılması.
Bize göre, bizim emeğimizin değeri ücretimiz ve sosyal haklarımız demektir; masaya koyduğumuz emek, kullandığımız araç, sahip olduğumuz sağlık güvencesi, kafamızın üstündeki çatıdır. Yaşamın kolay ya da zor olduğudur bizim emeğimizin değeri, işyerinde az ya çok sömürüdür, işgününün kaç saat olduğu, işin ne kadar kötü olduğu, molaların ne kadar az olduğu ile biçilir emeğimizin değeri.
Eğer Chrysler işçileri daha fazla mücadele etmek isterse, haklı bir mücadele olur. GM işçileri Chrysler işçilerine örnek olursa, bu durum kimseyi şaşırtmaz. Bunlar ihtiyacımız olan mücadelenin yeni adımları olabilir.
İşçiler patronlara ya da şirketlere ait değildir, biz en büyük; en güçlü sınıfız.
Otomobil işçilerinin mücadelesi, işçi sınıfının mücadelesidir. GM işçilerinin mücadelesini kendi mücadelemiz saymalıyız. Her kazanım bizim için bir güvencedir. The Spark (25.11.19)
