Sarı Yelekliler Hareketi
Fransa’da 17 Kasım Cumartesi günü 2 binden fazla eylem düzenlendi ve binlerce insan bu eylemlere katılıp bu hareketin başarılı olmasını sağladı. Sonraki günlerde de eylemler devam etti.
Eylemlere katılan kitlelerin büyük bir çoğunluğu böyle kitlesel bir eyleme ilk defa katılıyorlardı. Eylemleri tabanın kendisi, geleneksel partilerin de sendikaların da katılımı olmadan tertipledi. Bakanlar “resmi muhataplarının” olmamasından şikayetçiler, çünkü hareketi hemen durdurabilmek için her zamanki resmi muhataplarından yoksunlar. Ama emekçi kitleler için durum tam tersi: Emekçiler kendi çıkarları temellerinde örgütlenip öz çıkarlarını savunmalı.
17 Kasım hafta sonu yapılan eylemler haklıdır ve bunları tetikleyen akaryakıt zamlarıdır. Bu ise bardağı taşıran damla oldu, çünkü hoşnutsuzluk çok daha genel.
Hem kamu hem de özel sektör emekçileri, işsizler ve emekliler, meydanlardaki eylemlere katılıp, yeteri kadar fedakarlık yaptıklarını, kemer sıkma siyasetlerinden bıktıklarını açıkça ifade ettiler. İşe gitmek için veya iş bulmak için artık benzin paraları bile kalmadığını haykırdılar.
24 Kasım eylemlerine katılım biraz azaldı. İçişleri Bakanlığı verilerine göre katılım 300 binden 120 bine düştü. Ama hükümet hareketin gerilediği gibi değerlendirmeler yapmaktan özellikle çekindi. Çünkü eylemler sadece Cumartesileri ile sınırlı kalmayıp her gün devam ediyor. Eylemciler her gün meydanlarda bir araya geliyor. Tüm ülke çapında meydanlarda, yol kavşaklarında, AVM girişlerinde buluşup, bildiriler dağıtıp kitlelere sesleniyorlar.
Eylemlere katılım oranı kentlere göre değişiyor. Ama bu eylemler sayesinde, çoğunluğu emekçilerden, işsizlerden ve emeklilerden oluşan on binlerce insan eylemlere katıldı ve çoğunluğu bu gibi eylemlere ilk defa katılıyordu. Akaryakıt zamları bardağı taşıran bir damla, bir kıvılcım oldu. İlerleyen günlerde gündemin ana maddesi kitlelerin satın alma gücünde yaşanan sorunlar oldu. Hareketin diğer bir önemli yönü ise şimdiye kadar eylemlere katılmayan en yoksul ve en çok sömürülen kilelerin bir kısmının kararlı bir şekilde direkt eylemlere katılması. Bu hareket, sınırlarına rağmen şimdiden ülkedeki siyasi havayı değiştirmeye başladı.
Sarı Yelekliler hareketinde en yoksullar hareket içerisinde çoğunluğu oluşturmasına rağmen şimdiye kadar harekette işçi sınıfının temel istekleri yer almadı. Hareket daha çok akaryakıt zamlarının çok yüksek olmasını teşhir ediyor. Emekçiler, işsizler ve emekliler için temel sorun ücretlerin ve emeklilik maaşlarının önemli bir şekilde artırılması ve hayat pahalılığı oranlarının otomatik olarak ücretlere yansıtılmasıdır...
Ücretlere ve emeklilik maaşlarına gerçek bir zam gerekli.
Macron eylemlere katılanlara öğütler vermekle yetinip (hükümetin geri adım atmayacağına da vurgu yaparak), belirli önlemler alınacağından ve de iklim konusunda bir Yüksek Konsey’in oluşturulacağından söz ediyor. Hükümetin meşguliyetleri ile eylemlere katılan kitlelerin arasındaki uçurumu bir eylemci çok basit bir şekilde şu sözlerle dillendirdi: “Onlar bize dünyanın sonundan söz ediyorlar, oysa bizim sorunumuz ay sonunu getiremez duruma düşmemizdir”.
Zamlar sadece benzin, doğal gaz, sağlık sigortaları ve gıda fiyatları ile sınırlı değil. Üstelik, ücretler, emeklilik maaşları vb. de aynı oranlarda artıldı mı?
Sarı Yelekliler toplandıkları meydanlarda, kendi aralarında, Mayıs 1968 eylemlerinden söz edip hareketlerinin de bu seviyelere çıkmasını ümit ettiklerini dile getiriyorlar. Ama Mayıs 1968 harketinin gücü, onun sayesinde asgari ücrette elde edilen yüzde 35’lik zam ve genelde ücretlere yapılan zamlar milyonlarca emekçinin gerçekleştirdiği genel grev sayesinde kazanıldı. İşte işçi sınıfı hep birlikte ayağa kalkarak, patronlara karşı güçler dengesini değiştirerek, kapitalistleri ve hükümetlerini gerileterek böyle bir zaferi mümkün kıldılar.
Emekçiler eğer gerçekten hayat seviyelerini korumak istiyorlarsa onlar için başka bir yol yoktur. LO (30.11.2018)
